لطفا از وبلاگ خودتان  ( گویشهای محلی جندابه )  بازدید فرمایید

 

 

با تشکر قاسم ترابی

 

 

 http://sepedare.persianblog.ir/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بامن بیا به مکانی  دور ازغم واند وه

فراتر از ابرهای آسمان

جایی که رودهای طلایی با آهنگ شادی جاریند

و انوار خورشید در آن می رقصند

 فرشتگان آ سمان با هاله های نورانی

عشق ودلدادگی  هدیه می دهند

تا با پروازی دل انگیز در رویا ها محو شوند

وخدای مهربان

تو

 

 

را می برد آنسوی آ سمان پر ستاره 

آنجا که هر ستاره نشان زوجی عاشق است

که درکنار هم  می درخشند زیباتر از همیشه

آن جا ازفراق جدایی خبری نیست

 

فرشته ای کوچک درخشانترین ستاره را برایمان هدیه می آ ورد

 

انشاالله

 

هر روز با سلام تو بیدار می شویم

 

از آفتاب چشم تو سرشار می شویم

در چشم های آبی ات ای تا افق وسیع

یک آسمان ستاره ی سیار می شویم

چندین هزاردریچه  لبخند می زنند

تا روبروی فاجعه دیوار می شویم

روزی هزار مرتبه تا مرگ می رویم

روزی هزار مرتبه تکرار می شویم

فردا دوباره می آید از این مسیر

چشم انتظار لحظه ی دیدار می شویم*

 چشمانت را با نگاه کسی آشنا کن که زندگی را درک کرده باشه

 سرت را روی شانه های کسی بگذار که از صدای تپشهای قلبت  تو را بشناسه

 آرامش نگاهت رو به قلبی پیوند بزن که بی ریاترین باشه

 لبخندت را نثار کسی کن که دل به زمین نداده باشه

رویایت رو با چهره ی کسی تصویر کن که زیبایی را احساس کرده باشه

 چشم به راه کسی باش که تو را انتظار کشیده باشه

 اما عاشق کسی باش که تک تک سلولهای بدنش تقدس عشق را درک کند

خدا یا همه را به راه راست هدایت فرما

 

.

در کلاس عاشقی عباس غوغا می کند

 

در دل هر عاشقی عباس مأوا می کند

 

در دل هر عاشقی عباس مأوا می کند

 

هر کسی خواهد رود در مکتب عشق حسین

 

هر کسی خواهد رود در مکتب عشق حسین

 

ثبت  نامش را فقط عباس امضا می کند

 

بر سینه ی من نوشته بین الحرمین

 

نصف  قلبم با ابالفضل،نصف دیگر با حسین

 

قیامت بی حسین غوغا ندارد

 

شفاعت بی حسین معنا ندارد

 

حسینی باش که در محشر نگویند

چرا پرونده ات امضاء ندارد

 

 

برای باغبان یاس آفریدند

علی را أشجع الناس آفریدند

 
وفا داری و مردی و شجاعت

یکی کردند و عباس آفریدن

 

 

 

عالم همه محو گل رخسار حسین است

 

ذرات جهان درعجب از کار حسین است

 

دانی که چرا خانه ی حق گشته سیه پوش

یعنی که خدای تو عزادار حسین است

 

 

 

اشکم ز هجر روی تو خوناب شد حسین

 
مویم ز غصه رشته ی مهتاب شد حسین

هر جا کنار آب نشستم ز داغ تو

از بس که سوختم جگرم آب شد حسی

 

همواره تجّسم قیام است حسین (ع)

 

در سینة عاشقان ، پیام است حسین (ع)  

 

در دفتر شعر ما ، ردیف است هنوز

دل چسب‌ترین شعر کلام است حسین (ع)

 

 

 

الحق که به ما درس وفا داد حسین (ع(

 

 

هر چیز که داشت بی‌ریا داد حسین (ع(

 

یعنی که تأملی کنید ای یاران !

آن هستی خود زکف چرا داد حسین (ع)

 

 

بر نیزه ، سری به نینوا مانده هنوز

 
خورشید ، فرا ز نیزه‌ها مانده هنوز

 

از رونق دشت کربلا مانده هنوز

در باغ سپیده ، بوته بوته گل خون

 

عطری که از حوالی پرچم وزیده است

 

ما را به سمت مجلس آقا کشیده است

 
از صحن هر حسینیه تا صحن کربلا

صد کوچه بازکنید محرم رسیده است

 

 

 

بازمانده? تاق کسرا در تیسفون سال ????

 یا ابا عبدالله            یا حسین

 

سلام بر لب تشنه ات

 

 

ظاهربینی‌، از آن‌ دست‌ خصلتهای‌ زشت‌ است‌ که‌

 

باعث‌ خیلی‌ گناهان‌ دیگرهم‌ می‌شود،

 

مثل‌ قضاوت‌ بد درباره‌ دیگران‌، غیبت‌، تهمت‌ و...

 

زیاد هم‌ نبایدبه‌ چشم‌ اعتماد کرد.

 

 چشم‌ فقط‌ ظاهر را می‌بیند و بس‌. باید درون‌ را دید.

 

 بایددل‌ را دید.

خدا بیامرزدش‌، مسعود از بچه‌های‌ خیابان‌ پیروزی‌ تهران‌ بود.

 

 

 تابستان‌ سال‌63 با هم‌ در

 

گردان‌ ابوذر از لشکر 27 حضرت‌ رسول‌ (ص‌) بودیم‌.

 

 بچه‌ خیلی‌باصفایی‌ بود. مأموریتمان‌ تمام‌ شد و رفتیم‌ تهران‌

.

چند وقتی‌ که‌ گذشت‌، رفتم‌دم‌ خانه‌ شان‌. در را که‌ باز کرد.

 

جا خوردم‌. خیلی‌ خوش‌ تیپ‌ شده‌ بود.

 

 به‌ قول‌خودم‌ «تیپ‌ سوسولس‌»

 

 زده‌ بود. پیراهنش‌ را کرده‌ بود توی‌ شلوار و موهایش‌ راهم‌ صاف‌

 

زده‌ بود عقب‌. اصلاً به‌ ریخت‌ و قیافه‌ توی‌ جبهه‌اش‌ نمی‌خورد.

 

وقتی‌بهش‌ گفتم‌ که‌ این‌ چه‌ قیافه‌ای‌ یه‌، گفت‌: «مگه‌ چیه‌»

 

 یعنی‌ راستش‌ هیچی‌نداشتم‌ که‌ بگویم‌.

از آن‌ روز به‌ بعد او را ندیدم‌. ندیدم‌ که‌ یعنی‌ نرفتم‌ دم‌ خانه‌ شان‌.

 

 حالم‌ از دستش‌گرفته‌ بود. از اول‌ دل‌ چرکین‌ شدم‌. فکر می‌کردم‌

 

 مسعود دیگر از همه‌ چیز بریده‌و جذب‌ دنیا شده‌، آنقدر که‌ قیافه‌اش‌

 

 را هم‌ عوض‌ کرده‌. دیگر نه‌ من‌، نه‌ او.

زمستان‌ سال‌ 65 بود و بعد از عملیات‌ کربلای‌ پنج‌. اتفاقی‌

 

 

از سر کوچه‌ شان‌ ردمی‌شدم‌. پارچه‌ای‌ که‌ سر در خانه‌

 

 شان‌ نصب‌ شده‌ بود باعث‌ شد تا سر موتور راکج‌ کنم‌ دم‌ خانه‌.

 

رنگم‌ پرید. مات‌ ماندم‌، یعنی‌ چه‌؟ مگر ممکن‌ بود. مسعود واین‌ حرفها؟

 

 او که‌ سوسول‌ شده‌ بود. او کسی‌ بود که‌ فکر می‌کردم‌ دیگر

 

 به‌ جبهه‌نمی‌اید. چطور ممکن‌ بود. سرم‌ داغ‌ شد. گیج‌ شدم‌.

 

 باورم‌ نمی‌شد. چه‌ زود به‌ اوشک‌ کردم‌. حالا دیگر به‌ خودم‌ شک‌ کردم‌.

 

 به‌ داغ‌ بازیهای‌ بی‌ موردم‌. اشک‌کاسه‌ چشمهایم‌ را پر کرد. خوب‌ که‌

 

چشمانم‌ را دوختم‌ به‌ روی‌ مجله‌، دیدم‌ زیرعکس‌ مسعود که

‌

 لباس‌ زیبای‌ بسیجی‌ تنش‌ بود، نوشته‌اند:

«شهید بی‌ مزار مسعود... شهادت‌ عملیات‌ کربلای‌ پنج‌ شلمچه‌ »

 

******

 

 

آی آدمای مهربون

پنجره ها رو وا کنید

با دلی از عشق و امید

به خودتون نگاه کنید

بیایید که باز بهاره

فصلِ شکوفه زاره

مثلِ دو تا پرنده

عاشق بشیم دوباره

بیا ین مثلِ یه عاشق

دلُ بدیم به دریا

برای آرزوها

بریم به سوی فردا

» احادیثی از رسول اکرم (ص)

 

-ارزش اعمال بستگی به نیّت دارد و پاداش هر فرد منطبق

 

با نیّت او خواهد بود.

 

 

- مؤمن راستین کسی است که آنچه را برای خود دوست

 

 

دارد برای دیگران نیز بخواهد.

 

 

- دین، یعنی پند و اندرزِ خیرخواهانه.

 

 

- کسی که امین نباشد، از ایمان برخوردار نیست.

 

 

- هریک از شما به منزله شبان دیگری است و در قبال

 

 

یکدیگر مسؤول هستید.

 

 

- وقتی که از خدا شرم نمیکنی هر چه میخواهی بکن.

 

 

- مسلمانِ خوب کسی است که در آنچه مربوط به ا و

 

نیست دخالت نکند.

 

 

- از آنچه در آن تردید داری بگذر و به سوی آنچه باور داری

 

 

 روی آور، چون کار شایسته، آرامش دل است و شرّ و

 

 

تبهکاری، شکّ و تردید.

 

 

- دو صفت در مؤمن وجود ندارد: یکی بخل و دیگری بد

 

 

 اخلاقی.

 

 

- هر کجا هستی از خدا بیمناک باش. در پی بدی خوبی

 

بنما، تا بدی را محو و نابود کند و با مردم با اخلاق نکو و

 

پسندیده معاشرت کن.

 

- منافق سه علامت دارد: 1- هر گاه سخنی بگوید

 

 دروغآمیز است. 2- هر زمان وعده دهد وفا نمیکند. 3- و

 

آنگاه که امین کسی قرار گرفت خیانت میورزد.

 

- خدا بیامرزد بندهای را که سخن نکو گوید و بهرهای ببرد و

 

 یا سکوت کند و سلامت بماند.

 

- صبر و شکیبایی تنها در نخستین حادثه دشوار مینماید.

 

- انسان دو چهره و منافق، در پیشگاه خدا بیآبروست.

 

- فرد مؤمن از یک سوراخ دو بار گزیده نمیشود.

انسان سعادتمند و خوشبخت کسی است که از دیگران

پند گیرد.

-        خداوند، سروصدای زیاد و پرس و جوهای فراوان و تباه

 -        ساختن مال و دارایی را برای شما نمیپسندد.

 

»

 

مسجد  مملو از جمعیت بود،بسیارى از مردم مدینه آمده بودند تا به سخنان خلیفه پیامبر گوش فرا دهند. ناگهان از پشت پرده صدایى آمد. در جمعیت ولوله اى افتاد که چه خبر شده. یکى گفت: به خدا پیامبر است که بار دیگر زنده شده، و با این سخن او جمعیت مسجد شروع به گریستن کردند.
او با حمد و ثناى الهى سخن خود را آغاز کرد، چنان ثنایى که همه مبهوت مانده بودند و حیران، و بعد خود را معرفى کرد. تازه جمعیت فهمیدند که او پاره تن رسول الله فاطمه است که براى اولین بار در جمعیت شروع به سخن کرده است.
با سخنان او مردم مى گریستند و بار دیگر وجود پیامبر را در کنار خود حس مى کردند. از رنج هایى که از این قوم دیده بود و جفایى که بر او و خاندان او رفته بود، قصد کرده بود که جفاکنندگان را نفرین کند. ناگاه گرد و خاکى از زیر دیوارهاى مسجد برخاست، همه به وحشت افتادند، اما پیغام شویش حیدر به وى رسید که فاطمه جان، دست نگه دار و او که همیشه تابع شوى خویش بود این بار نیز دم فرو مى بندد و سکوت اختیار مى کند.
چند صباحى دیگر و آن شب بالاخره فرا رسید همان شبى که دوطفل سراسیمه از خانه بیرون دویدند و به دنبال چند خانه در مدینه دوان دوان و با چشم هاى گریان کوچه ها را طى مى کردند.
آن سه نفر نیز سراسیمه خود را به خانه حیدر مى رسانند. اما آیا قدرت این کار را دارند؟
هنوز دو ماه بیشتر نیست که با بهترین مخلوق عالم وداع گفته اند و اکنون چگونه مى توانند پاره تن او را تشییع کنند؟
تابوتى در نیمه شب، غریب و مظلوم از خانه اى محقر بیرون آورده مى شود. تشییع کنندگان او عبارتند از ابوذر، مقداد، سلمان و حسین (ع) به همراه امیرالمومنین (ع). حتى به کودکان اجازه گریه بلند نیز داده نشده که نکند از اهالى این شهر کسى با خبر شود، آخر او وصیت کرده بود به جز این چند تن کسى در تشییع او حاضر نشود.
حتى عرشیان نیز تحمل مشاهده این صحنه را نداشتند و بر غربت این اهل کساء مى گریستند. اما در این بین حال دخترکى محزون دیدنى بود، نه مى توانست در خانه بماند و نه اجازه داشت که با آنها برود، اما مگر مى توانست ببیند که همه هستى اش را، مادرش را با خود مى برند و او فقط بنگرد و حتى صداى ناله اش نیز بلند نشود؟
آن شب بالاخره به صبح رسید و دخترک مانده بود و خانه اى بدون مادر، هر جاى آن خانه که مى رفت، وجود او را حس مى کرد، گاهى چادر او را به سر مى کشید و با آن به نماز مى ایستاد. به یاد بازوى زخمى مادرش مى افتاد که درگوشه حیات دستاس را مى گرداند تا آرد و نانى براى بچه ها و شویش فراهم کند.
اما دخترک نمى دانست که روزگار چه خواب هایى براى او دیده و چه رنج هایى را باید بکشد و چه صحنه هایى را باید در طول زندگى خود ببیند. خبر نداشت که قرار است او را به اسیرى ببرند و در بین مردان نامحرم شامى او و اطرافیانش را خارجى خطاب کنند و خبر نداشت که چطور باید شهادت پدر و برادرانش را مظلومانه به نظاره بنشیند و صبر پیشه کند.
سرّ وجود فاطمه بود که نور او در جهان روشنایى بخشید و هنوز که هنوز است جهانیان را در ماتم خود فرو برده است.